سخنى از آن حضرت ( ع )
بنى امیه از میراث محمد ( ص ) اندکى را به من مىدهند ، چونان اندک شیرى که به بچه شتر دهند . به خدا سوگند ، اگر زنده بمانم آنان را پراکنده سازم و به دور افکنم ،
آنسان ، که قصاب پارهاى از جگر یا شکنبه خاکآلود را به دور مىافکند .
من مىگویم : « لیفوّقوننى » ، یعنى مال را اندک اندک به من مىرسانند . و « فواق الناقة » یعنى آن را یکبار شیردادن . و « وذام » جمع « وذمه » است . و آن پاره جگر یا شکنبهاى است که بر روى خاک افتاده و قصاب آن را به دور مىاندازد .
رَحِمَ اَللَّهُ اِمْرَأً سَمِعَ حُكْماً فَوَعَى وَ دُعِيَ إِلَى رَشَادٍ فَدَنَا وَ أَخَذَ بِحُجْزَةِ هَادٍ فَنَجَا رَاقَبَ رَبَّهُ وَ خَافَ ذَنْبَهُ قَدَّمَ خَالِصاً وَ عَمِلَ صَالِحاً اِكْتَسَبَ مَذْخُوراً وَ اِجْتَنَبَ مَحْذُوراً وَ رَمَى غَرَضاً وَ أَحْرَزَ عِوَضاً كَابَرَ هَوَاهُ وَ كَذَّبَ مُنَاهُ جَعَلَ اَلصَّبْرَ مَطِيَّةَ نَجَاتِهِ وَ اَلتَّقْوَى عُدَّةَ وَفَاتِهِ رَكِبَ اَلطَّرِيقَةَ اَلْغَرَّاءَ وَ لَزِمَ اَلْمَحَجَّةَ اَلْبَيْضَاءَ اِغْتَنَمَ اَلْمَهَلَ وَ بَادَرَ اَلْأَجَلَ وَ تَزَوَّدَ مِنَ اَلْعَمَلِ
نظرات شما عزیزان: